Klaustrofobiczne mieszkania, socjalne bloki na wschodnich obrzeżach Londynu, czwórka głównych bohaterów. Trzy kobiety: matka i dwie córki, zajęte głównie przekrzykiwaniem się i skakaniem sobie do gardeł, oraz tajemniczy on. Brutalna rzeczywistość wymaga hardego charakteru, nie ma miejsca na czułość i okazywanie sobie miłości. Starsza córka, piętnastoletnie Mia (Katie Jarvis) chce zostać tancerką. O porządnej szkole czy kursie nie ma mowy. Dziewczyna ćwiczy w pustych mieszkaniach, albo tam, gdzie znajdzie odrobinę miejsca. Podczas jednego z porannych prób w kuchni pojawia się Connor (znakomity Michael Fassbender). Nowy partner matki zupełnie przedefiniuje świat kobiet. A rozpocznie ten proces od prostego komplementu na temat tańca dziewczyny. Ten fakt pozostawi ją niemal zdruzgotaną. Nikt jeszcze nie powiedział jej niczego miłego.
Drugi film reżyserki Andrei Arnold został niezwykle gorąco przyjęty na festiwalu filmowym w Cannes. Zresztą to nie pierwszy raz, bo już jej debiut otrzymał tam nagrodę Jury trzy lata temu. Nie znaczy to bynajmniej, że ten dramat społeczny sprawdzi się tylko na pokazach dla wybranych. Produkt jest przeznaczony jak najbardziej do odbioru masowego i odbije się zapewne szerokim echem. Największą siłą tego obrazu jest bowiem szczerość i trafność obserwacji. Oglądamy Wielką Brytanię klasy B, z obskurnymi mieszkaniami, ludźmi żyjącymi marzeniami z programu „X Factor”, pijącymi najtańszy alkohol z supermarketu, palącymi, uprawiającymi seks. Na prawdę bijącą z ekranu mocno zapracowała cała obsada, z debiutującą, nie posiadającą żadnego profesjonalnego przygotowania Katie Jarvis na czele. Z jej gry nie czuć fałszywej nuty, co przekłada się na wiarygodność całej historii. A ta obiera nieprzewidziane kierunki. Mia i Connor rozpoczynają grę, która przekracza ramy związku ojczym – córka. Mężczyzna jest jednocześnie zatroskanym ojcem, potrafiącym zorganizować czas dla całej rodziny – ojcem którego nigdy nie miała, i facetem – kimś, kto mógłby zostać kochankiem, a może tylko menadżerem kierującym odpowiednio jej karierą. Człowiek ten jest dla niej enigmą, której nie potrafi rozgryźć. Rosnące napięcie pomiędzy obojgiem oraz budząca się siła seksualności w młodej kobiecie niepokoją i pociągają jednocześnie. Podobne wrażenie wywołuje końcówka filmu, kiedy zdrada niemalże mechanicznie pociąga za sobą pragnienie zemsty za każdą cenę.
Andrea Arnold sportretowała życie małej społeczności, która marzy o tym, by żyć w „kalifornijskim śnie” i wyrwać się z szarej rzeczywistości. Podobnie jak rybki w akwariach marzą o życiu w oceanie, bo szklane naczynia są dla nich zbyt ciasne. Niestety, nie zawsze jest to możliwe.
(Publikacja: Goniec Polski, wrzesień 2009)
Film jak sen 
Dodaj komentarz